Poor, poor little children...

Met rustige passen stapte Kayleigh over de armoedige markt. Elke keer als ze om zich heen keek, brak haar hart. Al die armoede, terwlijl zij uit een redelijk rijk gezin kwam. Deze mensen moesten vechten voor hun leven, terwijl de rijke hun hele bord vol scheppen, en dan de helft weggooien. Deze mensen zouden een moord doen voor ook maar een klein kruimeltje brood. Kayleigh liep naar kraampje waar ze vis verkochten. De magere man keek haar geschrokken aan. Hij was klein, mager en zat onder de wonden. 'Een vis graag,' Sprak Kay. De man knikte en gaf haar een vis. Het was half weggerot. Zo aten de rijken mensen van het dorp, kun je nagaan de arme. Daarvoor was dit een feestmaal. Kay legde een kopere munt op de bar en liep weg. Een paar meter verderop lag een doodzieke vrouw. Naast haar zat haar kleine zoontje van vier/vijf jaar. Hij rende op Kay af en keek haar triest aan. Kay ging door haar hurken. Ze gaf de vis aan het jongetje die begon te lachen. 'Dank u wel, dame.' Kay glimlachte. 'Niets te danken,' Het jongetje rende weg en gaf de vis aan zijn moeder. Mensen keken raar naar Kay. Alsof zij de enige was die dit soort dingen deed. 'Wat staren jullie nou!' Siste ze om zich heen.

~Open~