Tidus x Yuna

Er waaide een koel briesje. De riet stengels waaide vermoeid mee met de wind, zoals ze hun hele leven al deden. Achter de muur van riet huisde een vrolijk beekje, dat werd voortgedreven door een mooie grote waterval. Deze plek was een van de mooiste plekken hier, vond Tidus. Hij kwam hier bijna elke avond o na te denken over zijn leven. Dat was niet gemakkelijk. Hij had een hard leven als eenzame zwerver. Hij was een beruchte zakkenroller in de stad, maar pleegde nooit echt grote overvallen. Hij keek naar de zon, die al een beetje aan het dalen was. Hij had vandaag een rustige dag gehad. Hij was maar niet in de stad gekomen, de drukte daar wou hij even ontlopen. In plaats daar van had hij eens zin gehad om een wandeling te maken door de open fields, dus deed hij dat. Hij had lekker in het gras gelegen en toegekeken hoe de paarden rustig graasden en af en toe boos met hun staart zwiepte om de vliegen weg te jagen. Toen het al laat was kreeg hij opeens heel erg zin om hier naar toe te gaan, dus had hij dat gedaan. Nu,een paar uur later, zat hij hier de dag door te nemen. Hij besloot dat hij dat al lang genoeg had gedaan en begon aan de klim naar de top van de waterval. Daar eenmaal aangekomen trok hij zijn shirt uit, net als zijn schoenen en sokken.Voorzichtig legde hij zijn dierbare zwaard op het bundeltje kleren en begon aan de duik van zes meter hoogte. Ijskoud was het water,maar Tidus trok zich daar niets van aan. Zo'n duik vond hij zowat het fijnste wat er bestond. toen hij zich uit het water hees besefte hij dat er iemand boven aan de waterval stond, bij zijn zwaard. Haastig klom hij weer naar boven. Toen hij de gestalte zag staan riep hij: 'hé, wie ben jij, en wat doe jij bij mijn zwaard!.'

~alleen Yuna mag reageren~
moet nog een beetje in mijn karakter komen XD

Tu

Boos staarde hij naar het vreemde meisje.' Gewoon, gaat jou dat wat aan dan?' zei ze en ze gaf hem een duw. . 'En wat zou ik met dat ding van jou moeten? Ik heb zo mijn eigen ''speeltjes'' hoor.' Zei ze terwijl ze naar haar pistolen greep. Ze had dus pistolen, daar kon je niet heel veel tegen beginnen met een zwaard, maar zij kon ook niet zoveel beginnen tegen zijn geliefde zwaard. Hij besloot dat het maar beter was om de vrede te bewaren. ' waar is dat nou voor nodig' zei hij terwijl hij haast onzichtbaar naar zijn zwaard greep. Toen hij het vertrouwde heft van zijn zwaard in zijn hand voelde keek hij haar uitdagend aan. ' Ik had me nog wel voorgenomen vandaag de vrede te bewaren!'. Grijnzend zwaaide hij behendig met zijn zwaard in de rondte. Het gesuis van het zwaaiende zwaard gaf hem nieuwe moed, maar maakte hem niet te overmoedig. Behendig gooide hij zijn zwaard naar beneden, uit het bereik van het meisje. 'En, heb jij dit al eens geprobeerd? ' zei hij en hij dook voor de tweede keer van de waterval af. Beneden in het water riep hij naar haar: 'en, kom je nog?, of durf je soms niet??'.

Yuna bleef hem strak aanstaren. Jongens, bah! Altijd maar stomzinnige dingen aan het doen. 'Waar is dat nou voor nodig!' Riep de jongen, 'Nou, ik kan genoeg redenen opnoemen waar...' Ze kon haar zin niet afmaken. De jongen greep zijn zwaard. En zwwaide er behendig mee in de ronte. Yuna spuugde strijdlustig op de grond, terwijl hij haar uitdagend aankeek. Langzaam begon haar hand naar haar pistolen te glijden. De wind gierde door haar haar, terwijl het een moment doodstil bleef. Als, je indruk op me wilt maken, hoef je je niet zo uit te sloven, vieze rat! Dacht ze. Haar blauwe en groene oog bleven strak op hem gericht. Aan de lange en roerloze stilte kwam een eind. De jongen, of eerlijk gezegt de rat, gooide zijn zwaard naar beneden. 'Zo, zo, jij durft.' Als ze deze ''vijand'' wilde verslaan, kon ze zich maar beter goed concentreren. 'En, heb jij dit al eens geprobeerd? ' Hij dook het water in. Shit, nee, dat had ze nog nooit gedaan. 'En, kom je nog?, of durf je soms niet?' Ze keek hem boos aan. 'Please, waar zie je me voor aan!' Ze trok haar kleding uit, natuurlijk niet haar ondergoed (xD), en ging aan de rand staan. 'Je wilt kunstjes? Je krijgt kunstjes!' Met een zelverzekerde blik, en een hoofd vol angst, vaagde ze de sprong. Maar ze sloeg over, en knalde met haar hoofd tegen de rotsten. Bloed volge haar weg naar beneden achter haar aan. Met een harde plons kwam ze in het water terecht. Door de klap, was ze bewusteloos geraakt. Zou ze echt verdrinken? Zou dit het einde zijn van Yuna?

Jij mag haar redden >:3

'Please, waar zie je me voor aan!' zei het meisje. Voor een meisje, dacht hij bij zichzelf, en grinikkte. 'je wilt een kunstje, dan krijg je een kunstje', riep ze. Met een zelfverzekerde blik dook ze de waterval af. Maar ze sloeg over, en knalde met haar hoofd tegen de rotsten. Bloed volge haar weg naar beneden achter haar aan. Met een harde plons kwam ze in het water terecht. Door de klap, was ze bewusteloos geraakt. Zou ze echt verdrinken? Zou dit het einde zijn van haar? Tidus kon die gedachte niet verdragen en dook haar meteen achterna. Hij zag hoe ze langzaam onder de waterval dreef. Snel dook hij achter haar aan, onder de waterval door. Hij kwam uit in een heel nuaw gangentje waar hij alleen op zijn buik in kon liggen. Toen hij dat deed werd hij met een harde klap meegesleurd door de sterke stroming die door de waterval werd veroorzaakt. Na een paar seconden kwam hij in een kleine grot, waar net twee mensen naast elkaar konden zitten. In een hoekje lag het bewusteloze meisje. Tidus haaste zich naar haar en duwde op haar borst. Zoals ze daar lag was ze echt beeldschoon. Hij moest moeite doen om geen kus op haar bleke voorhoofd te geven. Hij streelde haar gezicht en zorgde dat ze gemakkelijk lag. Toen hij dat gedaan had ging hij zitten met haar hoofd op zijn schoot, en wachtte tot ze weer bij kwam.

Yuna dreef richting de waterval. Door een nauwe gang met een sterke stroming dreef ze naar een kleine grot. Ze spoelde aan in een hoekje van de grot. Wat gedruk op haar borst, maakte haar een beetje wakker. Ze kon zich nog niet bewegen of praten maar ze on alles horen en voelen. Ze voelde hoe iemand haar gezicht streelde, maar was nog té bewusteloos om te kunnen zien wie het was. Ook werd ze goed neergelegd. Dat lag veel lekkerder. Ze hoestte wat water op. Ze was degene die haar gered had erg dankbaar. Wie zou het geweest zijn? Paine, Rikku, Lightning? Ze wist het niet. Langzaam opende ze haar pgen en spuugde water uit. Toen ze haar ogen opendeed zag ze wie het was. Het was de rat! Weer spuugde ze water recht in zijn gezicht en zat met een ruk rechtop. 'W..w..w..' Meer kon ze niet uitbrengen. 'Eeeh?' Yuna hield haar hoofd vragend schuin. 'Eeeh?' Ze kon het gewoon niet geloven. 'E..e..eeh?' Hoe kon het waar zijn? Het was de rat! Hij zat daar maar heel rustig. Had hij haar gereanimeerd? Had hij over haar gezicht gestreeld? Geschokt kroop ze nog half bewusteloos naar achteren. O, my, gosh. Ze had met haar hoofd op zijn schoot gelegen!? Tot haar opluchting zag ze een opening. 'Yes! Gered!' Fluisterde ze. Ze sprong het water in en probeerde tegen de harde stroming in te zwemmen. Maar ze was te zwak. Telkens botste ze tegen de rand aan. Uiteindelijk gaf ze zich gewonnen en ging kroop naar een hoekje. Met haar gezicht in haar knieën verborgen. Ze staarde naar de grond. De jongen bleef rustig haar aan zitten staren. Ze maakte een gebaar van: Wat moet je van me?! Na lang opgesloten te zitten in de koude grot gaf ze zich gewonnen. Ze kroop naar hem toe en leunde met haar hoofd op zijn schouder. 'Kunnen we hier ooit nog uitkomen denk je?' Vroeg ze, en keek hem aan.

Tidus zag hoe het meisje weer wat kleur kreeg op haar gezicht. Ze probeerde ook weer haar ogen open te doen. Ze hoestte wat water op. Het water straaltje kwam midden in Tidus zijn gezicht. Lekker dan, dacht hij, stank voor dank. Het lukte haar eindelijk om haar mooie ogen te openen, waarvan hij nu pas merkte dat ze twee kleuren hadden. De een was groen en de ander hemels blauw. Plotseling werd het meisje echt wakker. Weer spuugde ze water recht in zijn gezicht en zat met een ruk rechtop. 'W..w..w..' Meer kon ze niet uitbrengen. 'Eeeh?' ze hield haar hoofd vragend schuin. 'Eeeh?' Ze kon het blijkbaar gewoon niet geloven. 'E..e..eeh?' zei ze nog eens. En Tidus, Tidus zat daar maar heel rustig en relaxt. Geschokt kroop het meisje nog half bewusteloos naar achteren. Ze doorzocht de grot en vond toen de opening. 'Yes! Gered!' Fluisterde ze. Ze sprong het water in en probeerde tegen de harde stroming in te zwemmen. Maar ze was te zwak. Telkens botste ze tegen de rand aan. Uiteindelijk gaf ze zich gewonnen en ging kroop naar een hoekje. Met haar gezicht in haar knieën verborgen. Ze staarde naar de grond. Tidus bleef rustig haar aan zitten staren. Ze maakte een gebaar van: Wat moet je van me?! Na lang opgesloten te zitten in de koude grot gaf ze zich gewonnen. Ze kroop naar hem toe en leunde met haar hoofd op zijn schouder. 'Kunnen we hier ooit nog uitkomen denk je?' Vroeg ze, en keek hem aan. 'Ja', zei hij 'Maar jij moet wel veel sterker worden worden wil je tegen de stroming in kunnen zwemmen.' Hij zuchtte diep. Hij zat hier voorlopig ook nog. Hij sloeg een arm over het meisje d'r schouder. Toen kreeg hij een idee. 'Misschien kunnen we... Je kan op mijn rug gaan liggen, en dan neem ik je mee naar buiten. Ja!! Dat is een goed idee! Trouwens, hoe heet je eigenlijk. Ik heet Tidus.' zei hij met een glimlach op zijn mond. Hij wurmde zich door de nauwe ingang van de grot en nam het meisje op zijn rug. Hij klampte zich vast aan de eerste plek waar goede houvast was en hees zich omhoog. Zo deed hij dat nog een paar keer. Toen hij bijna bij de waterval was gunde hij zichzelf een momentje rust. Hij nam een grote hap lucht en dook onder de waterval door.

De jongen legde zijn arm over haar schouder. Ze negeerde het maar gewoon. Het enige wat nu boeide was hieruit komen. Shit, haar pistolen lagen nog boven! Zonder haar wapens was ze niets! 'Ja', antwoorde hij tenslotte. 'Maar jij moet wel veel sterker worden worden wil je tegen de stroming in kunnen zwemmen.' Hij zuchtte diep. 'Pûh, al was al mijn energie aanwezig, zal het me toch nooit lukken.' Ze legde haar hoofd op haar knieeën, en tuurde wat naar het wilde water. 'Misschien kunnen we... Je kan op mijn rug gaan liggen, en dan neem ik je mee naar buiten. Ja!! Dat is een goed idee! Trouwens, hoe heet je eigenlijk. Ik heet Tidus.' zei hij met een glimlach op zijn mond. Yuna keek hem aan. 'Als jij denkt dat ze me houden kunt... En, by the way, ik ben Yuna.' Hij wurmde zich door de nauwe ingang van de grot en nam het meisje op zijn rug. Hij klampte zich vast aan de eerste plek waar goede houvast was en hees zich omhoog. Zo deed hij dat nog een paar keer. Toen hij bijna bij de waterval was gunde hij zichzelf een momentje rust. Hij nam een grote hap lucht en dook onder de waterval door. Yuna dook van zijn rug af en zwom als de bliksem naar de kant. Ze liet zich plat op haar rug vallen in het gras. 'Yes, yes, yes! I made it! Victory is ours!' Ze sloot haar ogen en nam wat rust. Even gleed haar hand naar de wond op haar hoofd. Toen ze keek, was haar hand rood. Maarja, ze was eruit. De avond viel, en het schemerde. 'Ik denk dat het beter is om even wat te slapen.' Zei ze met een luide geeuw tegen Tidus.


Yuna woelde en woelde maar ze kon niet slapen. Ze stond op, en liep naar de rand van een heuvel. 'Early morning, she wakes up. Knock, knock, knock on the door. It's time for makeup, perfect smile. It's you they're all waiting for... They go...' Begon ze te zingen. Na nog een complet ging ze verder.'She's so lucky, she's a star, But she cry, cry, cries in her lonely heart, thinking. If there's nothing missing in my life, Then why do these tears come at night?' Ze had geen idee waarom ze het deed. Maar dat deed er niet toe. Ze ging zitten, en rilde een beetje. Ze tuurde voor zich uit, en verlangde naar haar zussen. Waar zouden die zijn? Nou ja, ze was tenminste uiit die grot.

Tidus dook onder. Hij voelde hij Yuna van zijn rug af gleed. Gelukkig, dan is zij veilig, dacht hij en zwom zelf ook om hoog. Ze liet zich plat op haar rug vallen in het gras. 'Yes, yes, yes! I made it! Victory is ours!' Ze sloot haar ogen en nam wat rust. Even gleed haar hand naar de wond op haar hoofd. Toen ze keek, was haar hand rood. Maarja, ze was eruit. De avond viel, en het schemerde. 'Ik denk dat het beter is om even wat te slapen.' Zei ze met een luide geeuw tegen Tidus.


Midnight, 00:00
Yuna woelde en woelde maar ze kon niet slapen. Tidus was de hele nacht wakker gebleven om over haar te waken maar deed alsof hij sliep. Yuna stond op, en liep naar de rand van een heuvel. 'Early morning, she wakes up. Knock, knock, knock on the door. It's time for makeup, perfect smile. It's you they're all waiting for... They go...' Begon ze te zingen. Na nog een complet ging ze verder.'She's so lucky, she's a star, But she cry, cry, cries in her lonely heart, thinking. If there's nothing missing in my life, Then why do these tears come at night.' Geluidloos liep Tidus naar haar toe en ging naast haar zitten. 'Je kan goed zingen,' zei hij tegen haar. Hij keek recht in haar mooie ogen waarin de sterren weerkaatst werden. Hij zag dat Yuna helemaal rilde van de kou. Zorgzaam sloeg hij zijn jack over haar heen. Hij had het nu wel koud, maar liet dat niet merken aan Yuna. Teder trok hij het vest goed om haar schouders heen. HIj zag hoe ze meteen minder rilde, maar wist niet of ze het fijn vond.

Tidus kwam naar haar toe lopen, maar dat merkte ze niet. 'Je kan goed zingen,' zei hij tegen haar. Hij keek recht in haar mooie ogen waarin de sterren weerkaatst werden. Hij zag dat Yuna helemaal rilde van de kou. Zorgzaam sloeg hij zijn jack over haar heen. Hij had het nu wel koud, maar liet dat niet merken aan Yuna. Teder trok hij het vest goed om haar schouders heen. Yuna draaide haar hoofd om, en glimlachte. Zonder iets te zeggen schoof ze wat tegen hem aan, en liet haar hoofd op zijn schouder leunen. Voordat ze haar ogen sloot keek ze nog even in zijn ogen, daarna viel ze in slaap.
De volgende ochtend werd ze wakker op het zachte gras. Ze ging rechtop zitten en strekte haar armen. Ze stond op, en liep naar de beek, Ze liet wat water in haar handen glijden, en waste haar gezicht. Ook dronk ze wat. Even dacht ze aan wat er gisteren was gebeurd. Er verscheen een glimlach op haar mond. Het was een van de mooiste dingen die er ooit in haar leven waren gebeurd. En misschien, misschien was dit nog maar het begin...

Zonder iets te zeggen schoof Yuna wat tegen Tidus aan, en liet haar hoofd op zijn schouder leunen. Hij vond het prettig zoals ze zo op zijn schouder leunde. Voordat ze haar ogen sloot keek ze nog even in zijn ogen, daarna viel ze in slaap. Tidus bleef wakker. Hij pakte zijn zwaard dat altijd binnen zijn handbereik lag en begon dat op te poetsen. Al die tijd leunde Yuna nog steeds op zijn schouder. Teder pakte hij haar hoofd en legde dat op zijn schoot. Zo bleef hij nog wel even zitten. Hij streek een haarlok uit haar gezicht. Toen hij besloot om iets te gaan doen legde hij haar hoord op een stapeltje mos dat hij zojuist verzameld had. Hij spreidde zijn vest over haar heen, en pakte zijn zwaard. De schede knoopte hij om zijn middel en hij besloot dat het tijd werd voor een nacht wandeling. Rustig liep hij naar het bos toe. Hij genoot van de geluiden die het bos zo vroeg in de ochtend maakte. Hij luisterde aandachtig daar de geluiden die de vroege vogels maakte. Het vroege ochtendlicht streelde zijn gezicht. Hij besloot Yuna te verrassen en ging opzoek naar niet giftige bessen. Uiteindelijk vond hij een grote bramenstruik waar veel verse bessen aan hingen. Hij plukte er lekker veel en liep toen terug naar het kamp. Daar zag hij dat Yuna al weer wakker was. Ze zat aan het meer bij de waterval. Opeens kreeg hij een heel goed idee. Hij legde de bramen op de grond en liep met forse passen op haar af. Hij klom de waterval op en sleurde Yuna mee naar boven, die blijkbaar niet wist wat haar overkwam. Hij ging aan de rand van de waterval staan en zei tegen haar:'Kom eens hier staan?' Hij pakte haar slanke handen vast en trok deze voorzichtig omhoog, in een soort duik-houding. 'Kijk, een eekhoorn!!' zei hij zodat ze even werd afgeleid. 'Laat je mee glijden met de stroming.' Fluisterde hij in haar oor, en voor ze kon reageren trok hij haar mee, van de waterval af.

Yuna werd wakker, en merkte dat Tidus al weg was gegaan. Ze schrok, en dacht; O nee, er zal toch niets ergs zijn gebeurd? Oh, gelukkig, hij kwam er al weer aan. Hij liep naar haar toe, en pakte haar vast. Hij klom de waterval op en sleurde Yuna mee naar boven, die blijkbaar niet wist wat haar overkwam. Hij ging aan de rand van de waterval staan en zei tegen haar: 'Kom eens hier staan?' Yuna deed wat hij zei. 'Oke, het zal wel...' Hij pakte haar slanke handen vast en trok deze voorzichtig omhoog, in een soort duik-houding. 'Kijk, een eekhoorn!!' Yuna draaide haar hoofd om. 'Wait, wutteh?' Maar voor ze kon reageren trok Tidus haar mee. 'Wacht...' Wou Tidus haar meetrekken van de waterval? Nee, of wel? Jep, daar ging ze. 'F*ck you!' galmde het naar beneden terwijl ze zich stevig aan Tidus vastklemde. Zie je wel! Je had hem niet moeten vertrouwen! Schreeuwde ze in haar gedachtte. Maar naarmaten haar val, begon ze het eigelijk best leuk te vinden! Ze opende haar ogen weer en lachte. Het was niet eng! Het was eigelijk heel leuk! Yuna begon te lachen terwijl ze beide naar beneden stortte. Met een harde plans kwamen ze in het water terecht. Yuna zwom naar boven en lachtte. 'Wow, dat was echt... Leuk!' Zei ze tegen Tidus, terwijl ze hem even aankeek. Het was stil, en Yuna ging op in het moment. Ze glimlachtte, en streek een hand door Tidus zijn haren. Opeens besefte ze wat ze aan het doen was en ze trok geschrokken haar hand terug. 'Uh, Kijk! Een eekhoorn!' stotterde ze. Maarja, Tidus had haar vast al door...

Kleftime baby >:3

'F*ck you!' galmde het naar beneden terwijl Tidus voelde hoe Yuna zich stevig aan hem vastklemde. Ze opende haar ogen weer en lachte. Yuna begon te lachen terwijl ze beide naar beneden stortte. Tidus keek gelukkig toe terwijl ze dat deed. Met een harde plans kwamen ze in het water terecht. Yuna zwom naar boven en lachtte. 'Wow, dat was echt... Leuk!' Zei ze tegen Tidus, terwijl ze hem even aankeek. Het was stil. Ze glimlachtte, en streek een hand door Tidus zijn haren. Opeens besefte waarschijnlijk ze wat ze aan het doen was en ze trok geschrokken haar hand terug. 'Uh, Kijk! Een eekhoorn!' stotterde ze. Tidus begon zacht te lachen. Hij legde een vinger op haar mond. 'Zeg maar niets meer' fluisterde hij, en streelde haar gezicht. Ze was echt mooi, dacht hij. En hij keek diep in haar ogen. De sterren fonkelde in haar ogen. Hij ging voor het moment, dat hij zo lang mogelijk wou laten duren. Net toen de maan haar mooie licht op hen liet schijnen kuste hij haar.

(oww, dit is gewoon moeilijk, maar ook wel geinig om te posten!!)

Tidus begon zacht te lachen. Hij legde een vinger op haar mond. 'Zeg maar niets meer' fluisterde hij, en streelde haar gezicht. Yuna probeeerde flauw te glimlachen. Wat zal hij van plan zijn? Zal hij boos zijn om haar ''verkeerde actie'' van daarnet? Ze wist het niet. Net toen de maan haar mooie licht op hen liet schijnen kuste hij haar. Er gingen duizenden dingen door haar heen. Duizenden gevoelens. Duizenden vragen. Het was niet te omschrijven. Al haar spieren waren gespannen door de ''onverwachte move'' van Tidus. Langzaam sloot ze haar ogen, en ontspande haar spieren weer. Het duurde lang, maar niet voor haar gevoel. Als haar zussen het maar niet zagen, was het goed. Paine zal vast flippen... Maar het was nu niet het moment om daar over na te denken. Ze was nu hier, met Tidus. Naarmate ze verder gingen, sloeg ze haar armen om zijn hals. Ze had nog nooit, nou ja, je weet wel, gezoend met iemand... Zou ze het wel goed doen? Ach ja, het deed er niet toe. Langzaam opende ze haar ogen weer, en trok haar hoofd terug. Ze glimlachte, maar er was een licht bezorgde blik in haar ogen. 'Denk je dat iemand het gezien heeft?' vroeg ze licht bezorgd aan Tidus.

Er gingen duizenden dingen door Tidus heen. Duizenden gevoelens, vond Yuna het wel goed. Was ze niet geschrokken van zijn onverwachte move? Eigenlijk wist hij helemaal niet wat hij deed. Hij voelde hoe Yuna haar armen om zijn hals sloeg. Ze vond het dus niet erg. HIj sloer zijn armen ook om haar hals. Hij had nog nooit.... weetje wel.. echt gezoend met iemand. Nee, zelfs niet met zijn moeder, of familie, want die had hij nooit gekend. Hij had zijn hele leven al moeten knokken, voor alles wat hij wou. Al heel vaak had hij aan het randje van de dood gehangen. Maar nu, nu was het tijd dat alles te vergeten. Hij voelde dat dit moment, en wat hij nu zou doen, zijn hele leven zou veranderen. Alles zou anders worden. Het zou heerlijk worden, maar hij zou dingen moeten veranderen. Hij zou minder vrij zijn, gebonden aan iemand, maar dat zou ook wel fijn zijn. Langzaam opende hij zijn ogen weer, en voelde hoe Yuna haar hoofd terug trok. Ze glimlachte, maar er was een licht bezorgde blik in haar ogen. 'Denk je dat iemand het gezien heeft?' vroeg ze licht bezorgd aan hem. 'Ik denk het niet,' zei hij 'maar wat zou dat geven, het is echt geen reden om je bezorgd te maken hoor.' Hij streek over haar gezicht. Hij kon het niet laten en kuste haar weer.

Edit by Yuna;; Nu kan Paine het zien (:

Met kalme passen wendde de duisterde vechtster zich naar de waterval Ze was op zoek naar Yuna, haar zusje. Ze had geen enkel idee waar ze zou zijn, maar hier was ze het mees, voor zover Paine wist. In een flits dacht ze aan haar ouders, die al een best lange tijd dood waren. Zij voelde zich nu best verantwoordelijk voor haar zusjes, aangezien zij de oudste was. En haar ouders haar met Rikku en Yuna opgezadeld hadden. Normaal zou ze het negeren, maar ze wou haar dode ouders niet telleurstellen. Ze wilde niet dat hen ook nog wat overkwam. Met Rikku wist je het maar nooit. Ze had geen idee wat ze nu weer aan het uitspoken was. Yuna was iets verstandiger. Ze ging eerst Yuna maar zoeken. Rikku kwam later wel. Ze kon het ruisen van de waterval al duidelijk horen. Eens kijken of ze hier is... Dacht Paine. Ze begon wat sneller te lopen. Daar aangekomen zag ze iets wat ze maar beter niet had kunnen zien. Daar was Yuna, aan het zoenen met een of andere gast. 'What the... Wat krijgen we nou!' Siste ze. Er schoot een gedachte door haar heen. De gedachte aan haar ouders. Die stonden in het water, toen plotseling de bliksem insloeg. Ze deden precies wat Yuna nu deed. Eerst was er nog niks aan de hand. Maar toen plotseling waren ze dood. "Yuna!" Riep ze. Ze zag dat ze het niet hoorde en riep nog een keer. "YUNA!" Riep ze weer. In de hoop dat Yuna zich eindelijk zou omdraaien. 'Ik hoop maar voor die gast dat hij hier een goede rede voor heeft, niemand komt aan mijn zusje.' Wie weet wou hij haar in gevaar brengen. Dan was dit onderdeel van zijn duistere plannen. Eerst zoenen, dan onderduiken, dan Yuna verdrinken. Ha, van mijn levens dagen niet! Ze bleef aan de kant staan, wachtend op het juiste moment om die rat wat manieren te leren...

Tidus antoorde. 'Ik denk het niet,' zei hij 'maar wat zou dat geven, het is echt geen reden om je bezorgd te maken hoor.' Hij streek over haar gezicht. Yuna keek nog steeds bezorgd. 'Je snapt het niet,' Ze zuchtte. 'Toen mijn ouders overleden hebben ze Paine de voogdij over mij en Rikku gegeven. Paine zal dit niet leuk vinden...' Ze keek droevig omlaag, naar haar voeten, die in lichtjes op de bodem van het water stonden. 'Het spijt me als ik je hiermee kwets, het is echt niet mijn bedoeling, maar ik denk dat we dit geheim moeten houden.' Ze zuchtte. Stomme ouders, stomme Paine, stomme voogdij ook, Bah! Ze mocht haar leven toch niet laten verprutsen door haa zus? 'Niet dat ik me voor je schaam, maar ik wil mijn ouders niet telleurstellen, en Paine ook niet. I-i-i-k, weet niet hoe ik het je moet zeggen, maar alles komt er zo verkeerd uit nu...' Haar stress verwdeen al gauw, toen Tidus haar opnieuw zoende. Het voelde niet verkeerd, daar niet van, maar, als iemand het zou zien... 'Yuna!' Klonk het, maar Yuna hoorde het niet. 'YUNA!' Yuna schrok en gilde even kort van de schrik. Daar stond...Paine. Ze leek razend. 'I-i-i-k, ik kan het uitleggen! Er was een waterval, en een eekhoorn en, uh-u-u-h...' Paniekerig keek ze om zich heen. Het leek alsof haar hart bijna uit haar ribbenkast sprong. Snel dook ze onder water, en klom er aan de andere kant van het meer weer uit. Met tranen in haar ogen rende ze dieper het bos in. Uiteindelijk ging ze tegen een boom aanzitten, met haar hoofd op haar knieeën, en haar armen erover heen geslagen. 'Ik wist het wel...' Zei ze snikkend in zichzelf. Het van niet Tidus' schuld, dat zeker niet. Ze had hem gewoon nooit mogen ontmoeten, ze had er nooit mogen zijn! Ze wou niet meer terug, nooit meer...

Out Of Character;; Aww, ik heb medelij met Yuna D:

'Yuna' klonk het. 'YUNA' Tidus schrok van de boze stem. Yuna schrok en gilde even kort van de schrik. Daar stond...Een onbekend meisje, dat waarschijnlijk ouder was dan hem. Ze leek razend. 'I-i-i-k, ik kan het uitleggen! Er was een waterval, en een eekhoorn en, uh-u-u-h...' Paniekerig keek ze om zich heen. 'Ik hoop maar voor die gast dat hij hier een goede rede voor heeft, niemand komt aan mijn zusje.' Zei het onbekende meisje. Was Dit die Paine, die Paine waar Yuna over had gesproken. Die Paine, die van Yuna niet mocht zien wat ze aan het doen waren. Snel dook Yuna onder water, en klom er aan de andere kant van het meer weer uit. Met tranen in haar ogen rende ze dieper het bos in. 'Yuna, wacht nou even!' Riep Tidus haar nog achterna, maar het was al te laat. Hij voelde opeens een grote haat voor die Paine. Boos stapte hij op haar af en zei: 'Kijk nou wat je gedaan hebt. Ze is toch je zusje, he. Nou als je echt van haar houdt, waarom doe je dan dit! Jij bent zeker die Paine, waar Yuna het over had. Ik kan nu wel begreipen waarom ze zo bang voor je was!' Boos dook hij onder, en kwam er aan de andere kant weer uit. 'We waren. Net zo lekker bezig.' Mompelde hij, net zo hard dat Paine het kon horen. Hij klom weer op het droge en rende Yuna achterna, het bos in. In de hoop dat Paine hem niet achterna kwam.

OOC. Dat mag je dus lekker wel doen Fran.